Op mijn vegan-best

Ik heb met Michelle afgesproken, ik ken haar via het werk. Ze leidt een totaal ander leven dan ik. Eentje waar ik respect voor heb want ze is veganist. Dat lijkt me een bewuste keuze waar je een dagtaak aan hebt. Speciaal voor haar had ik een lunchtentje uitgezocht waar zij zich vast op haar gemak voelt. Niet dat ze daar om vroeg. Het enige wat ik vreesde is humus. Ik heb slechte ervaringen met kikkererwten. Het heeft de smaak en geur van een muffe kelder. Dat blijkt dus nog een hele uitdaging deze lunchroom Bij binnenkomst lees ik: geen wifi, praat met elkaar. Er staat een bord met verwijzing naar een stilteruimte waar je kunt mediteren. In een lunchroom? Op een kaartje lees ik: ‘Wil je bellen? Doe dat dan buiten.’ Dat vind ik niet per se veganistisch, maar wel attent. In de trein zit ik ook altijd in de stiltecoupe zodat ik me niet hoef te ergeren aan de conversaties. Is dit koekje bij de koffie toevallig vegan? Ze vraagt het serieus en ik vraag me af: had koek dan überhaupt iets dierlijks? Op de kaart zie ik humus, kokosyoghurt of een muffin van zoete aardappel staan. Ik glimlach naar Michelle want ik wil de teleurstelling niet verbergen. Ik had haar beter naar mijn favoriete tent mee kunnen nemen, denk ik. Maar goed het is ook prettig om je eens aan een ander aan te passen? Aha, dan valt mijn oog op iets wat ik wel lekker vind: scrambled eggs. Jammer het is roerei van tofu. Uiteindelijk kies ik voor de dagsoep van zoete aardappel. Het smaakt goed. ,,Eet je dat niet op?”, vraagt Michelle. Ze wijst naar de toast die op de rand van het bord ligt, ernaast ligt een bakje onaangetaste humus. Ik trek denk ik een heel vies gezicht want ze zegt: ,,Maaike, ik zie dat je hard je best doet. Dat vind ik super lief van je.”