Vraag het Maaike augustus
Probleem van de maand
Lege nest-syndroom
,,Mijn dochter Suze is achttien en woont sinds kort op kamers. Ik dacht, omdat ik het heerlijk vond toen mijn oudste wegging, dat ik het deze keer ook prettig zou vinden. Dat is niet zo. Mijn band met de jongste is heel hecht en ik mis haar vreselijk. Zij merkt dat en vertelde me gisteren dat ze zich schuldig voelt dat ik zo verdrietig ben. Dat is natuurlijk niet de bedoeling ik vind het gewoon jammer.”
,,Dat is ook jammer. Jouw dochter zet een grote stap in haar leven en heeft de steun van haar moeder nodig. Natuurlijk kun je Suze laten weten dat je haar mist, maar dat u het er zo zwaar mee heeft moet u zelf verwerken en aangaan. Wat is het precies dat u zo moeilijk vindt? Is dat het loslaten of het alleen zijn, immers toen het eerste kind wegging was u niet helemaal alleen. Probeer dat te achterhalen, pas dan kunt u beter met het gemis omgaan.”
Borstvergroting
,,Ik ben zeventien jaar en wil graag een borstvergroting, zo snel mogelijk. Ik voel me niet vrouwelijk genoeg en zit heel erg in over mijn cupmaat. Heb het er al heel lang moeilijk mee. Mijn ouders snappen mijn probleem en respecteren mijn wens. Al mijn vriendinnen raden het af omdat ik te nog jong zou zijn, maar als mijn ouders goedkeuring geven dan kan ik me toch gewoon laten opereren?”
,,Officieel kun je pas laten opereren als je borsten de laatste twee jaren echt niet meer gegroeid mogen zijn. Het mag vanaf je achttiende. Voor een niet acute ingreep, welke voor jou geldt, heb je tot je 18e schriftelijke toestemming van je ouders (of voogd) nodig. Ik snap dat het je dwars zit maar als het uiterlijk je dagelijkse leven nu zo beheerst is er misschien iets meer aan de hand. De beslissing is zeker tot je 18e nog aan je ouders. Ik zou er in ieder geval heel goed over nadenken want het is wel een operatie. Niet zomaar een kleine ingreep.”
Hij valt me lastig
,,Twee jaar geleden heb ik een vluchteling geholpen via het zogeheten talenmaatjes-programma. Het was een aardige jongeman uit Eritrea, maar nadat ik hem op weg heb geholpen, ben ik niet meer van hem afgekomen. Ik kapte alles af, vertelde hem dat de samenwerking nu afgelopen is, dat hij klaar is voor een nieuw begin. Ik dacht dat hij dat wel snapte. Omdat hij de hint niet begreep heb ik het contact verbroken. Hij weet natuurlijk precies waar ik woon. Hij belt nu om de haverklap aan. Mijn buurvrouw vindt dat ik de politie moet inschakelen maar dat gaat me te ver. Wat moet ik nu doen?”
“Duidelijk zijn. Dit is Nederland, dit is jouw grens, je hebt hem geholpen en ik snap dat hij wellicht denkt dat er een vriendschap is ontstaan. Als dat voor jou niet zo is, dan moet je hem dat uitleggen. Maar als hij daarna dan ook echt blijft lastigvallen, kun je altijd naar de politie stappen. Het moet niet zo zijn dat jij je in je eigen huis onveilig gaat voelen. Mijn vraag is dan ook: ben je duidelijk genoeg geweest? Vaak helpt dat. Hoe vervelend en moeilijk het wellicht voor je is.”
