Column Rob Goossens: ‘Gordon, de meest onderschatte man van Nederland’

Eerlijk gezegd is dit misschien niet het soort ontboezeming dat je had verwacht in mijn allereerste column voor magazine DenD. Maar ik kom niet meer uit onder een bekentenis: steeds meer begin ik van Gordon te houden. Als entertainer, uiteraard, maar nog veel meer als de man die doorgaat waar de politiek al lang faalt. 

We moeten even terug naar 9 juni 2010. Nederland was die dag naar de stembus geweest, en als piepjonge parlementair verslaggever stond ik ‘s avonds oog in oog met niemand minder dan Gordon. Hoe dat zo? Mark Rutte won voor het eerst een verkiezing. En, zoals die dingen dan gaan, liet hij zich toezingen door the one and only. 

Ik herinner me nog hoe ik toen wel dacht: ‘Wat moet Gordon hier eigenlijk?’ Naïef, want inmiddels is dat klip en klaar. Hij wil Nederland, en als het even kan ook de rest van de wereld, ietsje mooier achterlaten dan hoe hij hem aantrof. En dat gaat hem nog lukken ook. 

Het knappe is dat hij zijn wereldverbeteraarschap weet te verpakken in ogenschijnlijke achteloosheid. Alledaags racisme tegen Aziaten? ,,Nummertje 39 met rijst”, zegt Gordon. Golfstaten die homo’s in kelders opsluiten en die het laten gebeuren dat gastarbeiders zich doodwerken? Hij gaat er gewoon wonen. Hondjes met ademhalingsproblemen omdat wij mensen ze schattiger vinden met een platte snuit? ,,Doe mij er maar twee”, aldus de vollere helft van Geer & Goor. 

Maar vergis je niet: als voormalig marktkoopman weet Gordon als geen ander hoe je iets in de schijnwerpers zet. Zo wisten we al twaalf jaar dat de Qatari graag wilden dat we afgelopen jaar in hun zandbak kwamen spelen. Toch was het twaalf jaar lang vrij stil. Pas vanaf het moment dat Gordon in buurland Dubai ging wonen, nam de onrust ineens toe. Wat deden we eigenlijk in die golfstaten? Moesten we zulke landen wel promoten? De rest is geschiedenis: het WK mislukte en de mensenrechtensituatie aldaar kwam definitief op de kaart te staan. 

Bij de uitbuiting van verstandelijk gehandicapten in televisieprogramma’s zien we eenzelfde ontwikkeling. Onder Johnny de Mol vonden we het allemaal nog vermakelijk. Inmiddels weten we beter: voor elke min of meer zelfstandige ‘downie’ in Gordons  Down The Road zijn er negen die zulke intensieve zorg nodig hebben dat er weinig grappigs aan is.  

Ook de luchtwegproblemen van mopshondjes en Franse bulldogs werden pas een politiek thema toen Gordon zijn schatjes Toto en Rocco een eigen instagrampagina gaf. Nu werkt minister Adema aan een houd- en toonverbod: eindelijk gaat er wat verbeteren voor die arme dieren. 

Gordon is veel te discreet om te vertellen wat zijn volgende missie is. Wel is duidelijk dat hij zijn televisiecontract eind volgend jaar laat aflopen en dan dus zijn handen pas echt vrij heeft. Is dat een teken dat hij aan iets nog groters werkt? Zeker weten doen we het natuurlijk niet. Maar het is veelzeggend dat in Groot-Brittannië, sinds Gordon de Europese Unie óók verliet, de Brexit-spijt begint te groeien. 

Ik zeg het hier maar vast: kijk niet verbaasd op als de Britten er straks gewoon weer bijkomen. En denk dan even aan die voormalige marktkoopman uit Amsterdam-Noord, de meest onderschatte man van Nederland.