Recensie van TV-deskundige Jos la Grande: Carrie is van en voor het volk

Op vrijdagavond kritisch naar Carrie gekeken. Na vier dagen een succesvolle Eva Jinek was het wel even wennen aan de volkse kantine in Spakenburg. Een talkshow met een eigen huisband, die iets speelde van Oasis, en met een totaal andere line-up als ‘Eva’. De grand-dame van de talkshow had zich trouwens wel vervoegd in Spakenburg, maar het was Carrie ten Napel die de kar trok.

De Omroep MAX-talkshow beantwoordde aan alle eisen. Lekker gewoon, vissersdrama en entertainment. Het was thuiskomen met Carrie, die na Op1 voor haar eigen kansen gaat.

De kantine van voetbalclub IJsselmeervogels is de centrale plek van waar Carrie uitzendt. Waar Eva Jinek met een team vier dagen in de week middenin de Amsterdamse grachtengordel een zeer geraffineerde invulling geeft aan haar talkshow, lijkt het bij Carrie allemaal veel gemoedelijker te gaan. Ze fladdert van talkshowtafel naar een stevig intiem gesprek over de dood van een overleden visser.

Carrie staat heel erg dicht bij de ‘gewone man en vrouw’, maar kan je dit blijven waarmaken? Op een gegeven moment ben je wel uitgekeken op de spanningen tussen de rode en de blauwe plaatselijke voetbalclubs. Waar Eva doordeweeks met een inventieve redactie laat zien waarom ze de beste is, levert Carrie zich uit aan de twisten van een vissersdorp.

Was het leuk om naar te kijken? Ja! Maar of deze formule over twee maanden nog houdbaar is, is zeer de vraag. Het idee van Carrie ten Napel om in Spakenburg elke week weer de ‘gewone man’ te raken is erg ambitieus. Tegelijkertijd ontmaskert ze alle talkshows die volgens een strak draaiboek en veel poeha het gesprek van de dag proberen te vangen.

Sympathie voor Carrie en haar talkshow is terecht.