Monique des Bouvrie vertelt over het zware besluit van haar Jan
Daags na het overlijden van JAN DES BOUVRIE heeft zijn weduwe MONIQUE, samen met zoon JAN JR., een openhartig interview gegeven over zijn laatste dagen. Krachtig en dapper vertellen zij hoe de bekende interieurdesigner zelf besloot dat zijn ziekteperiode lang genoeg had geduurd. Monique: ,,Ik wist dat ik straks mijn maatje kwijt zou zijn.”
Prostaat
Jan des Bouvrie, naast zijn vakmanschap een graag geziene society gast, kampte al een aantal jaren met prostaatproblemen. Tijdens zijn ziekteproces ging het dan weer beter en dan weer slechter met de ontwerper van o.a. zijn befaamde, witte kubusstoel.
,,De laatste keer was in Duitsland”, vertelt Monique in De Telegraaf. ,,Daar onderging Jan een heftige radioactieve behandeling, waardoor hij zich helaas direct heel beroerd voelde.”
LEES OOK:
BN’ers reageren geschokt op overlijden Jan des Bouvrie
Uitzaaiingen
Door uitzaaiingen in zijn botten had Jan des Bouvrie de laatste anderhalve maand van zijn leven last met lopen. Uiteindelijk resulteerde dat in een val thuis. De val bleek niet alleen fysiek, maar ook mentaal sporen te hebben nagelaten. Hij gaf bij zijn gezin aan dat het echt niet meer ging.
Monique vertelt dat hij zei: ,,Het is goed zo, jongens. Ik heb een mooi leven gehad, de liefde van mijn leven ontmoet en prachtige dingen gemaakt. Laat het me dan nu op een waardige manier zelf afsluiten.”
Hoe moeilijk het ook was, Monique, Jan jr. en de rest van het gezin moesten de keuze van de geliefde ontwerper respecteren. Monique: „Ik vond het heel lastig om te zien hoe vastberaden hij was in zijn besluit. Tegelijkertijd is het ook een vorm van houden van om daar wel in mee te gaan.”
Maatje
Uiteindelijk, vertelt zijn weduwe, stopte Jan vijf dagen voor de dag dat hij het tijdelijke voor het eeuwige zou verruilen met het slikken van medicijnen, die hem als maar zieker lieten voelen. Die laatste dag staat Monique in het geheugen en hart gegrift:
,,Mijn omgeving adviseerde mij vooral in het ’hier en nu te leven’, en nog even niet aan morgen te denken. Maar hoezeer ik dat ook probeerde, het lukte niet. Ik wist dat ik straks mijn maatje kwijt zou zijn. Mijn vriendje. De man met wie ik zo veel lief en leed heb gedeeld en ontelbare stormen heb doorstaan. Maar ook: he lived his life to the fullest.”
