Mariska Bauers come  back in ‘Hotel Mama’

Mariska Bauer, moeder van vier en steunpilaar van het gezin, is terug van weggeweest. Na een pittige periode staat ze nu weer volop in de schijnwerpers met ‘In De Bauers – 20 jaar later’. Op Moederdag verdienen alle moeders een flinke dosis lof, maar er is er één die er echt uitspringt: Mariska!

Moederdag

„Toen de kinderen klein waren, vierden we Moederdag met zelfgemaakte cadeautjes, vol knutselwerk en lieve gedichtjes die ze op bed voorlazen. Dat was toch wel het allerleukste, hè? Gelukkig hebben we de foto’s en filmpjes nog. Ze herinneren aan die momenten waarop ze helemaal zenuwachtig voor je bed stonden met een ontbijtje, samen met papa gemaakt. En nu kan ik gewoon lekker uitslapen op Moederdag. Vaak halen de kinderen iets voor me: een bosje bloemen, een cadeautje van Rituals, of een bon voor een gezichtsbehandeling.”

Opvoeding

„We hebben altijd tegen onze kinderen gezegd: ‘Je bent niet meer dan je klasgenootje. Ook niet minder. Je bent gewoon gelijk.’ Dat hebben we ook aan de scholen duidelijk gemaakt. Onze kinderen zijn niet anders dan andere kinderen. Geen voorkeursbehandeling, geen extra privileges. Toen ze vijftien werden en konden werken, moesten ze dat ook van ons. Ze zijn allemaal in de afwas begonnen. Vervolgens gingen ze verder: Christiaan werd op zeventienjarige leeftijd chauffeur voor zijn vader.
Jan werkt nu in de bediening van een restaurant en Fransje doet hetzelfde, terwijl hij ook de Hotelschool volgt. En dan hebben we nog de jongste, Lucas, die binnenkort vijftien wordt. Ik heb al tegen hem gezegd: ‘Ga maar een baantje zoeken.’ Maar hij wil geloof ik vakken gaan vullen.”

Mama Marijke

„Op Moederdag breng ik altijd een bezoekje aan mijn eigen moeder. Soms nemen mijn broer, zus en ik een cadeautje voor haar mee, of we nemen haar lekker mee uit eten. Ze heeft haar hele leven keihard gewerkt in de horeca, zelfs tot aan haar zeventigste. Haar advies is goud waard. Moeder weet raad! Ze heeft me bijgebracht om gewoon mezelf te zijn, en dat ben ik ook. Daar hoef ik geen toneel voor te spelen, dat zit in mij. Wat ik denk, dat floep ik eruit. Ik ben wie ik ben en daar kan ik niks aan veranderen. En wat anderen van me denken? Tja, dat is hún zaak.”

Herseninfarct

„Vroeger, als ik moe was, zagen ze me echt nooit op de bank liggen. Ik ging gewoon door. Je hoort weleens dat moeders geen tijd hebben om ziek te zijn. Maar na het herseninfarct moest ik echt rust nemen. Thuis hebben ze me alle ruimte gegeven, me geholpen en gesteund in alles. Ook Frans stond altijd voor me klaar. Als ik op de bank lag, was het van: ‘Laat mama maar even’. Misschien zijn ze daardoor ook wel zelfstandiger geworden, omdat ik voorheen veel dingen voor ze deed en ze nu meer zelf moesten doen. Ik probeerde het wel hoor, maar het lukte gewoon niet. We zijn nu ruim twee jaar verder en ik draai weer het volledige huishouden. Hoe ik dat heb gedaan? Puur op wilskracht. Ik dacht gewoon: dit moet. En ik krijg natuurlijk hulp en steun van mijn omgeving, vrienden, gezin en man. Natuurlijk lukt het soms niet allemaal in één keer. Ik heb ook weleens naar die berg wasgoed gekeken en gedacht: ‘Pff, moet ik dit nu echt opvouwen?’ Dan liet ik het ook echt even liggen. Maar het moet toch gebeuren, dus dan gaf ik het later weer een kans. Gewoon blijven proberen en doorgaan, toch?”

‘Hotel Mama’

„Thuis is het altijd gezellig met alle vier de kinderen nog onder één dak. Het is hier echt ‘Hotel Mama’. Voorlopig zie ik ze ook nog niet vertrekken. Het is stiekem heerlijk om ze allemaal nog onder mijn vleugels te hebben. Natuurlijk komt er een moment dat ze uitvliegen. Ze kunnen niet tot hun veertigste bij hun moeder blijven wonen. Er breken nieuwe fases aan, van het moederschap naar oma worden. Nu nog niet hoor, maar ik kijk er wel naar uit. Lekker knuffelen de hele dag door. En dan ‘s nachts
je bed niet hoeven uit te komen.”

Moeder de gans

„Ik ben er altijd geweest voor de kinderen. Van het op-en-neer rijden, tot ze uit bed tillen en weer terugstoppen. Toen ik zwanger was, besloot ik bewust om te stoppen met werken. Gelukkig kon dat ook. Het was iets waar ik altijd al naar verlangde: om fulltime moeder te zijn. Dat riep ik vroeger al. En ja, dat heb ik ook gewoon gedaan. En dan heb ik ook nog eens vier geweldige kinderen! Lucas is een deugniet, terwijl Fransje juist een echte feestneus is. Bij hem stroomt het entertainmentbloed van zijn vader. Hij volgt momenteel een opleiding aan de hotelschool. Als je hem aan tafel hebt, is het gewoon een feestje. Ik zeg wel eens dat horeca ook entertainment is. Hij kan dan misschien niet zingen, maar verder is hij daar echt voor gemaakt. Christian en Fransje lijken qua karakter het meest op elkaar. Ze zijn heel
vrij en sociaal. Jan en Lucas zijn wat rustiger. Ze kijken een beetje de kat uit de boom.”

Koken met Maris

„Van jongs af aan droomde ik ervan om een kledingwinkeltje te beginnen zodra ik wat meer tijd voor mezelf zou hebben. Dat is er nog niet van gekomen, maar ik ben wel begonnen met het maken van kookvideo’s. Daar wordt echt enthousiast op gereageerd. Ik doe het één keer per week en daar houd ik het bij. Gewoon, lekker bezig zijn. Oudhollandse pot is echt mijn ding. Een van de populairste video’s is die van zelfgemaakte appelmoes. Ik kom uit een horecafamilie en ken allerlei recepten van mijn moeder en oma. Ik heb nog een hele lijst met ideeën. Thuis heb ik van alles: een stoomoven, een grill, een bakplaat, een slowcooker. Maar ik kook liever gewoon op mijn vertrouwde kookplaat en met mijn pannen. Fransje van mij kookt ook graag. Nu mijn kinderen ouder worden, staan ze ook wel eens achter het fornuis.”

Verkering
„De opnames waren weer net zo gezellig als altijd. Hoewel de camera’s altijd aanwezig zijn, lijken ze na al die jaren bijna onzichtbaar te worden. In het begin moesten mijn schoondochters er wel even aan wennen, maar ze hadden al snel door dat het eigenlijk niet zo veel uitmaakt. Ik heb nu drie schoondochters. De verkering van Fransje is even uit geweest, maar nu zijn ze weer samen… Dus, we zijn blij. Je hecht je toch aan die meiden. Ze zijn nog jong, en hoewel er misschien nog wel meer komen en gaan, hoop je gewoon dat het zo blijft. Die meiden zijn alledrie hartstikke lief en leuk. Eén komt uit Noord-Holland, de ander uit Gelderland, en de derde uit Breda. Die meiden kenden elkaar helemaal niet, maar kunnen het nu heel goed met elkaar vinden. Als we ze dan allemaal aan tafel hebben zitten, ja, dan zijn Frans en ik helemaal happy. Bij ons is het: wat je ziet is wat je krijgt. Geen klef gedoe of hand in hand over straat. Dat past gewoon niet bij ons. Maar af en toe romantisch zijn, dat kan best leuk zijn. Gezellig samen een dagje weg. Nu zijn we toevallig samen naar een fotoshoot geweest. Nou, dat was helemaal leuk. We gaan zo een broodje halen bij het tankstation en dan gaan we lekker naar huis. Gewoon genieten van de simpele dingen. Ja, en hoe het komt dat we het al zo lang met elkaar uithouden? Ze zeggen weleens: op ieder potje past een dekseltje. Maar bij die van ons zit die wel heel goed vast. Ik denk ook niet dat je er te moeilijk over moet doen. Het gevoel is gewoon goed.”

Het wereldje
„Frans en ik zijn elkaars beste maatje. Weet je, ik wil hem niet veranderen. Hij wil mij niet
veranderen. Ik was zestien toen ik verkering kreeg met Frans. Hij was nog maar net achttien.
We zijn samen volwassen geworden. We zijn samen in dit wereldje gegroeid. Of het niet lastig is met al die aandacht en bekendheid die eraan vastkleeft? Ah, nee joh. Schei toch uit. Het wereldje heeft er niet zo veel mee te maken. Nee, het gaat erom hoe je er zelf in staat. Je kunt je er allemaal druk om maken en erin meegaan, maar waarom zou je? Gewoon met beide benen op de grond blijven staan, dat is helemaal prima.”

De Bauers – 20 jaar later, is elke donderdag te zien om 20.35 uur bij AVROTROS op NPO 1