Klassiekers met Kleinsma rijgt drie kwartier sympathie aaneen

Toch heel erg fijn dat Simone Kleinsma bij NPO1 de kans krijgt om ook eens een andere kant van zichzelf te laten zien. Kleinsma is een van de weinige vedettes in de kleinkunst die Nederland rijk is.

In de editie van zondagavond ontving ze haar prominente gast aan een bonte theatertafel. Voor deze keer André van Duin. Als prettig decor is er een live orkest. Ook dat is verfrissend en nieuw.

‘Klassiekers met Kleinsma’ rijgt vervolgens drie kwartier sympathie aaneen.

Het lijkt alsof je kijkt naar VPRO’s Zomergasten, maar dan op de snelheid van 45 toeren. Als kijker word je liefdevol getrakteerd op twee mensen die elkaar niet alleen heel erg goed blijken te kennen, maar die beiden ook nog eens over een zeer uitzonderlijk talent beschikken. Dat laatste kan bepaald niet worden gezegd van andere presentatoren met wie je als kijker wordt opgezadeld.

Alleen daarom is dit programma al geslaagd.

Aan de hand van fragmenten meandert het gesprek, waarbij de hoogtepunten toch vooral de liedjes zijn die Van Duin en Kleinsma zelf zingen. Je zou willen dat Kleinsma veel meer de inhoud zou mogen zoeken in plaats van te racen van het ene fragment naar het andere, waarin ook nog eens omwille van de tijd wordt geknipt. Dat voelt wat ongemakkelijk.

Dat André van Duin moed put uit de muziek van André Rieu en dat hij in de show van Rudi Carrell in 1967 voor de eerste keer hoorbaar was, wisten we nog niet en dat geeft de potentie ook aan van de gesprekken tussen Simone en haar vakgenoten.

Met ‘Klassiekers met Kleinsma’ heeft Omroep Max – met nog een beetje schaven aan het format – goud in handen.