In Memoriam: Willibrord, de belhamel van de Nederlandse journalistiek

Louis Frequin, de vader van Willibrord, wordt herinnerd als een goed journalist en een hoofdredacteur van klasse van dagblad De Gelderlander destijds. Bij het overlijden vandaag van Willibrord op 80-jarige leeftijd kan niet anders dan de conclusie worden getrokken dat zijn zoon hem heeft overtroffen.

Niemand kan erom heen dat Willibrord Frequin, zeker in zijn KRO-tijd, een geweldige journalist was. Voor KRO’s Brandpunt was Frequin de meer dan gewenste reporter. Een bijter, terriër, een mens van vlees en bloed, Frequin was de gedroomde verslaggever van een nieuwsrubriek.

Tegelijkertijd waren er sporen van een zeker narcisme in zijn reportages, gelijkhebberigheid en een zweem van overmoed. De zogenoemde ‘hoofdenaffaire’ (dat was in 1989, wie kan zich dat nog herinneren?) was een donkere schaduw over een glansrijke journalistieke carrière van deze bon vivant.

Afgelopen week stond Willibrord Frequin, over wie zijn voormalige collega Fons de Poel nog een heel aardige biografie schreef, opnieuw in het middelpunt van de belangstelling. Frequin had Johan Derksen gebeld met een steunbetuiging en Gerard Cox had geen zin in een persoonlijk gesprek met de voormalige verslaggever, omdat hij vond dat Frequin zich tijdens de serie ‘Beter laat dan nooit’ zich nogal dominant heeft gedragen.

Dat alles neemt niet weg dat Willibrord Frequin uniek was in zijn soort. Een ‘Draufgänger’ die nooit genoegen nam met een ‘nee’ als hij op pad werd gestuurd door zijn redactiechefs. Ook later, in zijn serie ‘De week van Willibrord’, bleek dat er bij hem onderhuids steeds een gevoel van rechtvaardigheid de boventoon voerde en hem leidde in zijn werk.

Frequin, met al zijn levenservaring, wist onmiskenbaar wat goed was en wat fout. Zijn journalistieke kompas was vooral zijn onderbuik. De journalistieke belhamel Willibrord Frequin maakte soms de verkeerde keuzes, maar ondertussen had de man die 4 keer trouwde in zijn leven een hart van goud. Er zat geen kwaad bij. Maar hij kon, als iemand hem ooit de voet had dwarsgezet, ongelooflijk en stoïcijns de man of vrouw negeren.

Nederland verliest in Willibrord Frequin een fantastisch journalist. Met, inderdaad, veel gevoel voor theater en -dat is veel en veel belangrijker – een neus voor onrecht. Hij had het geluk dat hij met de camera schandalen kon blootleggen en dankzij zijn doorzettingsvermogen tegels kon lichten.

Dat Willibrord Frequin daarbij fouten maakte, is hem vergeven. Het laatste wat hij wilde zijn was een journalistieke nobody. Vandaag, op de dag dat zijn overlijden door zijn familie wereldkundig is gemaakt, kunnen we vaststellen dat deze journalist in hart en nieren geslaagd is in zijn levenswerk.

Zijn vader zou trots zijn geweest op zijn zoon Willibrord.