Column Stella: Ik heb twéé levens nodig.

„Over het water bij het terras komt een motorbootje gevaren. ‘Dat zou ik nu wèl willen: een cursus om zo’n bootje te kunnen huren’, zegt mijn vriendin, terwijl ze nipt van haar glaasje witte wijn. Ze is niet enthousiast over mijn plan om – dik vijftig – te willen leren zeilen. Nu weet ze dat ik veel plannen smeed maar ze lang niet altijd ten uitvoer breng. ‘Ik heb ook twéé levens nodig, dit ene is veel te kort voor alles wat ik wil’, zeg ik dan.

Toch komt de wens om te varen telkens bovendrijven als ik over golven uitkijk. Al was mijn eerste ervaring als stadskind met een bij elkaar gespaarde opblaasbare rubberen Apollo 5 niet geweldig. Ik stapte trots in de oranje-blauwe roeiboot maar vergat dat deze niet vast lag. De boot dreef weg, terwijl ik met een been nog op de kant stond. Onder het gejoel van de kinderen uit de straat ging ik roemloos kopje onder. Misschien is toen juist die sluimerende wens ontstaan. Uit revanche.

Maanden later kijk ik op het dak van het Amsterdamse Science Park tijdens een open dag door een telescoop naar twee grote ‘meren’ op de maan. Een meneer wijst de ondergaande Venus aan en maakt ons enigszins wegwijs tussen de sterren. En ik ben onmiddellijk enthousiast. Heette die rubberboot niet Apollo 5?  Ruimteváren, dat kan ook!”

Uw Stella

MEER STELLA?  KIJK DAN OP WWW.MEERDANVIJFTIG.NL