Column Rob Goossens: ‘André Hazes: zwabberend door het leven’

Onbeschaamde eerlijkheid is een zeldzaamheid in showbizzland. Daarom genoot ik er ook zo van toen André Hazes in de Videoland-serie Crossroads doodleuk zijn eigen leugentjes op de grill legde. Mijn ervaring met BN’ers is dat wat ze zeggen in principe half waar is. Totale leugens zouden te riskant zijn, maar precies vertellen hoe het zit, dat gaat ze blijkbaar ook weer wat ver. 

André Hazes doet dat helemaal anders. Vraag hem hoe het vandaag gaat, dan is het antwoord positief. Vraag je hem morgen nog eens naar vandaag, dan blijkt ineens dat het helemaal niet zo goed ging en hij eigenlijk met een drugsprobleem kampte. Oh, nu gaat het wel weer goed hoor, trouwens, dank voor je bezorgdheid! 

Zo ging het met zijn drugsgebruik maar ook met de liefde. Je zou er toch gek van worden als je Monique was? Vandaag ben je de liefde van zijn leven, morgen heeft hij ergens een of andere Anne Rose opgeduikeld en overmorgen ben je weer de enige echte. En daar stopt het niet: zelfs als hij over zijn muziek praat, weet je nooit zeker of je het echte verhaal hoort. 

Zo biechtte hij in april op dat hij zijn grootste hit Leef altijd met grote tegenzin heeft gezongen. Ging hij ook niet meer doen. Gelukkig had hij eindelijk ontdekt wat zijn echte geluid is, en dát was te horen in de single Deel Van Mij. Die had hij toevallig ook net klaar, dus daar boften we maar mee. Nou, en hoe: het werd een drama. De single leek zo op een nummer van Gavin DeGraw dat iedereen plagiaat schreeuwde. Het nummer eindigde als flop op het muziekkerkhof. 

Het pijnlijkste moest nog komen. De drie singles die hij kort daarna uitbracht, zwabberden qua muziekstijl namelijk alle kanten op. En natuurlijk staat het artiesten vrij om een keer een ballade uit te brengen, maar een André Hazes-touch is er toch echt niet in te bekennen. Sterker: als we Wie van de drie? zouden spelen met die nummers om het echte André Hazes-geluid te raden, dan zou het me niets verbazen als de zanger het antwoord zelf niet eens kan geven. Intussen is Leef alweer van de zwarte lijst gehaald. 

Bij een andere artiest zou ik me hieraan ergeren. Bij Hazes voel ik vooral compassie. Ga er maar aan staan: sinds zijn vader overleed, had hij altijd hordes mensen om hem heen die hém vertelden wie hij was. Met zo’n naam kun je alleen maar gaan zingen, vond iedereen, dus ging hij zingen. Laat het zo’n jongen lekker zelf ontdekken? Ook de zoon van André Hazes mag puberen! In zijn Videoland-docureeks zie je het tragische gevolg het best: hij licht pas op bij het idee om een restaurant te openen. Of dat een opvlieging is of een diep gekoesterde wens, dat weten we natuurlijk niet. Maar hij zal toch in ieder geval niet heel erg gelukkig worden van zijn eigen muzikale gezwabber. 

Ik moet bij hem weleens denken aan individuele topsporters die – vergelijkbaar met André – hun puberteit opofferen om de Olympische Spelen te halen. Later gaan ze zich afvragen wie ze eigenlijk zijn en worden ze helemaal gek. Verona van de Leur is hier het bekendste voorbeeld van. Als turnster reeg ze de successen aaneen. Toen de absolute top onhaalbaar bleek, gleed ze echter af en belandde ze zelfs in de cel. Een kortstondige carrière in de porno hielp haar om zichzelf en het rechte pad terug te vinden. 

Ze laat zich niet meer vanuit alle hoeken en kieren nemen, maar verdient haar geld nog wel met uitdagende kiekjes. Volgens de laatste verhalen gaat het tegenwoordig goed met haar. Ik zou bijna tegen die twee zeggen: ga eens praten. Het zou me niks verbazen als het een wederzijds feest van herkenning wordt. Ongetwijfeld gaan daarnaast ook Andrés Ahoy-concerten in november hem helpen met het vinden van antwoorden.  

Misschien vindt hij straks wel dat het mooi is geweest met dat optreden, en maakt hij van muziek weer gewoon een hobby. Prima! Ons is hij niets verplicht. Nou ja, eens per jaar Holland Zing Hazes zou dan wel weer leuk zijn. Maar als we een keertje net zo onbeschaamd eerlijk zijn als hij: zijn eigen nummers zullen we toch echt niet gaan missen.