Column Maaike: Twee jaar later 

Het was een week van rare gesprekken en onverwachte wendingen. De kinderen waren dreinerig en duidelijk aan vakantie toe. Op vrijdag kan ik altijd diep ademhalen omdat ik dan hulp krijg van Cart, de lieve Indonesische oppas. De meiden zijn verzot op d’r, ze kookt de heerlijkste curry en doet niet alleen de was maar leegt ook de kattenbak en brengt de vuilnis naar de container aan het einde van de straat. Kortom: Cart is goud waard. Ik had haar na een aantal keren vol vertrouwen mijn huissleutels gegeven. Deze vrijdag is ze aan de late kant. Dan hoor ik de bel. ,,Huh”, zeg ik. ,,Ze heeft toch een sleutel? Puck rent al de trap af en ik haar beneden in de gang in gesprek. Niet met Cart maar met een vreemde mannenstem. Het klinkt geanimeerd, op het moment dat ik naar beneden loop komt Puck omhoog met een gigantische bos bloemen in haar armen. Wow! ,,Dat is een boeket waar je u tegen zegt”, zeg ik ontroerd. Puck trappelt en zegt: ,,Van wie is het dan???!!” Ik heb geen idee. Op het moment dat ik het bijgevoegde kaartje wil lezen, stapt ook Cart vrolijk naar binnen. Ze staat op sokken, want schoenen horen volgens haar bij de voordeur.  

,,Twee jaar te laat maar alsnog bedankt voor de Stokke-stoel”, staat er op het kaartje. Destijds bleek een jonge kennis ongepland zwanger, ze koos ervoor het kind te houden maar had weinig te spenderen. Ik heb d’r van alles meegegeven waaronder een populaire kinderstoel. Ze wilde ervoor betalen maar ik weigerde iets aan te nemen. Haar moeder, die erbij was zei toen: Je krijgt nog een bosje bloemen. Daar heeft ze blijkbaar twee jaar mee rondgelopen, dacht ik. Cart zei: ,,Je bent lief en niet alleen voor je kinderen.” Terwijl ze de bloemen voor me op de vaas zette, liet ik een traan achter m’n laptop. Zo’n vrijdag was het.