Column Maaike september

Kale maisvelden 

Voor mijn scheiding woonde ik op een verbouwd boerderijtje in het buitengebied. Buitenaf ervaar je de seizoenovergangen vrij intens. Tijdens de koude winter raakte de zandweg regelmatig bevroren en lag het daarna volledig onder de sneeuw. Dan was de dagelijkse angst hoe ik in godsnaam, met twee kleintjes achterin de auto, veilig op de verharde weg kon komen. In de zomer wisten familie en vrienden ons vaak te vinden. Met zoveel land om het huis heb je het altijd druk, zeker als er ook nog pony’s en een ezel rondlopen. Water bijvullen, grasmaaien of een fikkie stoken. Soms mis ik het een beetje, al heb ik er tien keer meer levenslust en gezelligheid voor terug nu ik in het oude stadscentrum woon. Wat ik niet mis zijn de luide machines. In september zie ik ze langs de snelweg of in het dorp van mijn ex als ik de meisjes naar hem breng: ze dorsen mais. Voor mij hét bewijs dat de zomer op z’n retour is. Geloof me: voordat je met je ogen kunt knipperen staat de herfstvakantie weer voor de deur. Zoals het Paasvuur me verblijdt omdat het de lente inluidt, maakt een kaal maisveld me wat melancholisch… de herfst is nu duidelijk in aantocht. Ben ik dan toch een natuurmens of word ik gewoon wat sentimenteler? 

Vind ik leuk 

De routine is terug. De zang- en paardrijdlessen beginnen, de school zit ferm in het zadel en de broodtrommeltjes zijn weer gevuld. Het jaarlijkse moment voor mij om te beseffen hoe hard de tijd gaat: de oudste zit al in groep 6 en de jongste is net begonnen in groep 3. ,,Ja mama. Eindelijk heb ik mijn eigen stoel en tafel om aan te zitten.” Als er iemand hard aan groep 3 toe is, dan is het Charlie wel!