Column Maaike: Onze eerste, echte kus

Jarenlang was november de stomste maand van het jaar. Ik vond het niks: het is geen winter, het is te koud voor het aangename herfstgevoel en er is nauwelijks uitzicht op een gezellige feestdag. En nu Sinterklaas voor de jongste ook geen geheimen meer heeft, is zelfs de intocht geen heuglijk feit. De dagen zijn kort en donker, de nachten lang. Genoeg om somber van te worden. Maar dit jaar loopt het totaal anders. Deze maand begin ik vol moed aan een heerlijke nieuwe baan, sta ik fluitend op en kom ik ’s avonds thuis en heb bakken aan energie over. Er zit een nieuwe liefde naast me op de bank. Iemand die er altijd was. Die vaak langs de zijlijn stond, soms naast me, al deed hij regelmatig een stapje terug. Iemand die me nooit heeft veroordeeld. Een man met wie ik om foute grappen kan lachen, over Kafka praat en die me nutteloze dingen leert zoals wat een broodje Center Parcs is (wit puntje met oude kaas en krabsalade). Hij steunt me als het slecht gaat, moedigt aan betere keuzes te maken en juicht als dat lukt. Ik hield al langer van hem, jaren voor onze eerste, echte kus. De novembermaand voelt voor het eerst warm aan nu mijn beste vriend zich langzaam tot partner van goud heeft ontpopt