Zieke Nadège: ‘Ik heb nog één grote wens’

Grote zorgen om voormalig Chateau Meiland-huishoudster Nadège Coffinet. De komende tijd zal in het teken staan van haar ziekte, waar ze dagelijks bestralingen voor gaat krijgen en een operatie. Natuurlijk wil ze niets liever dan weer beter worden, maar daarnaast heeft ze nog een andere grote wens.

Nadège bracht onlangs naar buiten dat ze darmkanker heeft. Nu blijkt ze er nog slechter aan toe te zijn dan werd verwacht. Maar Nadège blijft niet bij de pakken neer zitten. Ze heeft namelijk een doel voor ogen, en dat is naar Nederland komen om weer bij de familie Meiland te zijn.

Enorme shock

,,De situatie is zo ernstig dat ze het onderzoek dat voor april stond gepland, niet afwachten. De ziekte zit in een groot deel van mijn darm”, vertelt Nadège in weekblad Privé. Gisteren zijn ze begonnen met het dagelijks bestralen. De Meiland-huishoudster wordt dan met een ziekenwagen opgehaald en na afloop weer teruggebracht.

,,Dat zal twee maanden duren. Dat was een enorme shock om te horen. Zo hopen ze dat de pijn weg gaat en het rustiger wordt in mijn dikke darm. En dan gaan ze bekijken wanneer de operatie kan plaatsvinden.”

De komende maanden zal haar leven compleet in het teken staan van de ziekenhuisbezoeken. ,,Mijn leven staat op z’n kop. Dit is het ergste scenario dat je kunt bedenken. Hopelijk kan ik over een poosje zeggen dat het weer goed met mij gaat.”

Naar Nederland

Dat Nadège positief kan blijven, komt omdat ze een doel voor ogen heeft. Naast beter worden, is het haar grootste wens om naar Nederland te komen. ,,Ik zou dolgraag met mijn hond Eliot naar Nederland willen komen en dan gaan wandelen over het strand van Noordwijk, waar de familie Meiland woont.”

En hoewel de communicatie in Frankrijk niet altijd vlekkeloos verliep tussen Nadège en de Meilandjes, mist ze de familie wel ontzettend. ,,Ik zou ze zo graag nog een keer terug willen zien. Door corona kon ik van de ene dag op de andere niet meer werken op het chateau. Nu ik vaak thuis ben, denk ik na over mijn leven. Dat is niet altijd makkelijk geweest. Bij de familie voelde ik mij thuis, alsof ik bij ze hoorde.”