Showbizz-kenner Charlotte Wijnen: ‘Zó nep is programma Chantal Janzen’

Het nieuwe programma De piano, dat gepresenteerd wordt door Chantal Janzen, levert een hoop kritiek op. Terecht. Want in plaats van spontane pianomelodieën word je als kijker alleen maar getrakteerd op dramatische levensverhalen, waarin de ene kandidaat het nog erger voor zijn kiezen heeft gehad dan de andere.

In De piano krijgen amateurpianisten de kans om op verschillende treinstations in Nederland op te treden. Juryleden Roel van Velzen, Dominic Seldis en Daria van den Bercken kijken ‘stiekem’ mee en beoordelen de kandidaten op hun pianospel.

Verborgen camera

,,Níemand weet dat ze hier zijn”, zegt Chantal over de juryleden. Nou, wel dus. De kandidaten hebben zich vooraf aangemeld en worden vervolgens uitgenodigd om piano te komen spelen op het station. Het publiek staat al klaar, de juryleden weten welk pianospel ze te horen krijgen en van een verborgen camera is al helemaal geen sprake.

Echte televisie

Kijkers zijn het erover eens: de spontaniteit ontbreekt hier volledig. ,,Ik dacht dat ze stiekem zouden filmen op een treinstation, waar ik zelf wel eens achter de piano zat in mijn pauze”, schrijft een kijker op X. Ja, dát was goede televisie geweest. Hoogstwaarschijnlijk kregen we dan niet de grootste talenten te zien, maar het was wel – voor de verandering – échte televisie geweest. 

Aanstellerij

Om nog maar te zwijgen over de gemaakte reacties van Chantal. Of het nou gaat om een kind dat, voorafgaand aan het pianospel, vertelt dat hij is gepest of een ouder die zijn kind is verloren: de presentatrice weet precies wanneer ze een zielig gezicht moet trekken.

Het zorgt ervoor dat kijkers al bij de tweede aflevering massaal wegzappen. Behoorlijk pijnlijk, maar verrassend is het niet. Want, zoals Chantal ooit zelf zei: ,,Het publiek ruikt of je echt bent of niet. Je moet oppassen met te veel aanstellerij.”