Raymond van Barneveld, aubade aan held met pijn

Daar sta je dan. Raymond van Barneveld. Ooit postbode uit Den Haag. Je tranen kun je niet meer bedwingen op deze donderdagavond in AHOY Rotterdam. Afgedroogd.

Jij die ooit begon met pijltjes gooien toen je 17 was. Darten heette het met een mooi woord. Volledig selfmade. Met een stevige rechterhand. Je won alles. Van PDC, BDO, WDF en alle andere titels die er nog meer bestaan. En je verdiende miljoenen ponden, terwijl je vrouw Silvia haar handen blauw voor je klapte tussen de schreeuwende Britten.

Zonder jouw was SBS niet de kampeerzender geworden. Darts kijkende Nederlanders. Wie had dat ooit gedacht. Raymond van Barneveld was niet alleen een dartskampioen maar ook een kijkcijferkanon. Een held, ook voor degenen die neerkeken op het pijltjesgooien en het bierzuipende publiek. Voorpagina Telegraaf en van de Engelse tabloids.

En nu, in je 51e levensjaar, wil je stoppen. Twee nederlagen op rij en al die andere vernederingen. Je bent kwetsbaar, uit je spel, een kampioen op zijn retour. En bovendien brengen ook je privésores je letterlijk uit je evenwicht. Tot overmaat van ramp: een zoenscene in een hotellobby, heimelijk gefilmd. Het was de druppel die de emmer deed overlopen.

Je besluit donderdagavond in de catacomben van AHOY het onvermijdelijke: stoppen. Terecht besluit. Verstandig. Want niemand voelt en begrijpt de pijn van de topsporter die verliest. Ook de sponsors niet. Jij wilt geen beschamende wedstrijdjes gooien in de onderklasse, waar de fruitvliegjes afkomen op het verschraalde bier.

Maar dan de volgende dag. Je manager maakt bekend dat je toch doorgaat. In nog geen 12 uur heb je je laten overreden. Je management heeft je verteld dat je besluit door emoties is ingegeven. En dat je een handtekening hebt gezet onder sponsorcontracten.

Raymond, ga niet als bokser in de zwaargewichtklasse terug de ring in. Luister naar jezelf. Leg je pijlen in een la, pak je fotoboek en geniet van je behaalde successen. Laat ze barsten. Je bent een held.