Ongelooflijk: Dierentolk Leoniek Brom praat met dieren
Leoniek Brom (64) noemt het een voltreffer dat een weggelopen hond dankzij haar aanwijzingen werd teruggevonden in de Amerikaanse staat Virginia. Leoniek beseft dat nuchtere Nederlanders met hun wenkbrauwen fronsen als ze lezen dat dankzij haar gave de hond werd herenigd met het gezin. „Ik kijk als het ware mee door de ogen van het dier…”
Haar specialiteit: vermissingen, gedrag en gezondheid. ,,Een vriendin van mij riep mijn hulp in”, vertelt de dierentolk. ,,Ze hadden de hond van hun zoon op hun eigen grond losgelaten. De hond verdween en kwam niet meer terug. 24 uur later vroeg ze of ik kon helpen. Uiteraard heb ik dat gedaan. De hond was compleet in paniek, zo bleek uit mijn gesprek met hem.”
Medium
,,Ik zag een meer met een slagboom en hekken. Ik heb de hond gerustgesteld. ‘Blijf dicht bij het water. Ze gaan je zoeken daar’, was mijn boodschap. Ik heb aanwijzingen gegeven aan mijn vriendin en haar man: ‘ga naar een water, in een omheind gebied, ga dáár kijken, ik denk dat hij daar is’. De volgende ochtend is de hond daar door hen inderdaad gevonden en herenigd met zijn baasje, uitgeput maar zo blij.”
Leoniek Brom uit Epse, een dorpje vlakbij Deventer, ontdekte twaalf jaar geleden toen ze thuis zat met de Ziekte van Lyme dat haar bewustzijn een andere wending nam.
Rillingen
„Bij mij thuis stond toen een antieke kast van een overleden oma nog ingepakt. Elke keer als ik langs de kast kwam, liepen de rillingen over mijn rug. Het was een vreemde, onwezenlijke ervaring. En ook best een beetje griezelig. Ik begreep het helemaal niet en ben erover gaan praten met een helderziende. Dat was het begin. Ik heb toen in gedachten tegen haar gezegd: oma van Esther, het is leuk geweest, ga alstublieft terug naar waar u thuishoort. En daarmee hield het op.”
Gaandeweg nam bij Leoniek het besef toe dat ze door middel van haar zesde zintuig met dieren kan communiceren. Ze noemt zichzelf ‘dierentolk’, omdat ze dat de meest zuivere benaming vindt. Ze is in staat vragen te stellen aan dieren en de antwoorden van honden, katten of zelfs dassen en mollen te vertalen.
„Ik ontvang de berichten en beelden in mijn eigen taal en vertaal die vervolgens naar de eigenaar”, aldus Leoniek, die zich heeft gespecialiseerd in vermissing, gedrag en gezondheidsproblemen van dieren. „Je moet je beeldtaal ontwikkelen en het vaak doen om er goed in te worden.”
Expertise
Ze beseft heel goed dat er ongeloof kan bestaan over haar expertise. Ze is in het dagelijks leven de nuchterheid zelve. „Het is inderdaad niet wetenschappelijk te bewijzen. Je moet ook zelfvertrouwen opbouwen in dat wat je doorkrijgt altijd klopt. Soms zijn er aanwijzingen die je met de eigenaar van het dier diepgaand en creatief moet doornemen. Er ontstaat dan meestal een ‘aha-moment’.”
Ze heeft zat voorbeelden voorhanden. „Iemand die vroeg waarom haar hond altijd zo onrustig is bij naderend onweer. Uiteindelijk hoorde ik dat de hond is geboren tijdens onweer. Of bijvoorbeeld toen met mijn eigen kat. Biba wilde altijd per se naar buiten kunnen. Waarom is dat, was mijn vraag. „Ik kan het huis niet van binnen bewaken. Ze gaf zichzelf deze taak.”
Teruggevonden
Of toen ze werd ingeschakeld bij een vermissing van kat Bagheera, die al drie weken spoorloos was. „Daarna heb ik de omgeving beschreven en kreeg o.a. een spoorboom te zien. De kat werd teruggevonden in de buurt van een spoorwegovergang. Ik zag ook een blauwe auto met de letters DP in het kenteken. Vijf minuten later kreeg ik via WhatsApp een foto van díe auto.” Of toen een verdwenen kat met haar aanwijzingen (onder andere ‘jaren ’30 huis, versgebakken brood’) werd gevonden in de buurt van een bakkerij in Meppel.
Hoe pakt dierentolk Leoniek Brom het aan? Als haar hulp wordt ingeroepen stelt ze telefonisch een aantal praktische vragen aan de eigenaar van het dier, een foto is niet per se nodig om aan de slag te gaan. Ik zonder me dan een uur af en zet mijn bevindingen op papier en neem ze op een later tijdstip door met de eigenaar.
Leoniek (www.dierentolkleoniek.nl) wil niet altijd ‘aan’ staan. Dat is te vermoeiend, vindt ze. Ook heeft ze besloten dat ze niet alle hulpvragen in behandeling neemt. „Er was iemand die een tuin had met mollen. Ik heb ze gevraagd weg te gaan, maar vervolgens waren de mollen verhuisd naar de tuin van de buren. Dat kan ik niet langer verantwoorden.”
