Familie Nicky spreekt vol afschuw tegen Jos B.

Een enorm heftige dag in de zaak van Nicky Verstappen. Voor het eerst sprak de familie van het overleden 11-jarige jongetje rechtstreeks tegen de hoofdverdachte. Vol woede, verdriet en minachting spraken verschillende familieleden Jos Brech toe. ,,Je bent geen mens, je bent een monster.”

Nicky

Op 10 augustus 1998 verdween de elfjarige Nicky Verstappen spoorloos. Hij werd een dag later dood gevonden op een kilometer van het zomerkamp waar hij verbleef. Het was direct duidelijk dat Nicky om het leven gekomen is door een misdrijf.

Pas twintig jaar later kwam er beweging in de zaak. Jos Brech werd aangeduid als hoofdverdachte: zijn DNA en DNA-sporen op Nicky’s kleding kwamen overeen. Vorige week ontkende B. in een videoverklaring iets te makken hebben gehad met Nicky’s dood. Hij verklaarde dat Nicky al dood was toen hij hem vond, en dat zijn DNA op Nicky’s kleding en lichaam zat omdat hij hem had ‘gefatsoeneerd’.

B.’s DNA werd ook op Nicky’s onderbroek gevonden. Het OM ‘durft er vanuit te gaan’ dat deze sporen onder andere ook speeksel betrof.

LEES OOK:

Jos B. beantwoordt: Hoe komt zijn DNA op de onderbroek van Nicky?

In de ogen

Het verzoek van de familie om hoofdverdachte Jos B. recht in de ogen te kunnen kijken tijdens het spreken werd ingewilligd. Moeder Berthie Verstappen kijkt de vermoedelijke moordenaar van haar zoon lang en indringend aan als zij voor het eerst mag spreken.

,,Sinds 10 augustus 1998 is geen dag voorbij gegaan zonder pijn, zonder verdriet en zonder verlangen naar onze Nick, die toen verdween en later vermoord werd teruggevonden. Ja, we hebben al die lange, donkere dagen geteld. De dagen dat we Nick niet gezien hebben, de dagen dat we hem niet hebben kunnen vasthouden.”

Berthie vertelt hoe wanhopig zij gezocht hebben naar antwoorden.

,,Naar de waarheid, naar de dader. De dagen dat we ons wanhopig afvroegen wie in hemelsnaam een 11-jarig jongetje tijdens een vakantiekamp om het leven zou kunnen brengen. In die 22 jaar hebben wij elke dag – ook vandaag – bij een foto van Nick een kaarsje opgestoken, meer dan 8000 in totaal. In die 22 jaar zijn wij duizenden keren naar zijn graf geweest, telkens met de vraag: Waarom, waarom?”

Zus

Ook Nicky’s zus kreeg het woord. Femke sprak B. vol verdriet en woede toe, terwijl ze haar tranen moest wegslikken. Ze vertelt over heft effect dat zijn dood op haar leven had. Haar ouders die het licht niet meer zagen, vrienden en vriendinnen die zij kwijtraakte en feesten en vakanties die niet meer werden gevierd.

Femke noemt de man die zij verantwoordelijk houdt voor de dood van haar broertje laf.

,,Dat jij hier nu zit en ons niet aan durft te kijken zegt genoeg. Wel moet je weten en voelen dat onze ogen iedere seconde op jou gericht zijn, jij hebt ons Nicky afgenomen, mijn broertje, ons alles. Voor mij ben jij geen mens, je bent een monster!”

Nachtmerrie

Nicky’s moeder vertegenwoordigt de hele familie en spreekt hun leed uit.

,,Op 10 augustus 1998 kwam er een abrupt einde aan ons levensgeluk. Tot op dat moment vormden wij een hecht, warm gezin, we hadden het goed en genoten intens van onze kinderen Nicky en Femke. Maar vanaf dat moment veranderde alles in een nachtmerrie waar geen ontwaken meer uit mogelijk is.”

,,Nick zou nu een man van 33 jaar zijn geweest. En wij, zijn ouders, zus en familieleden, kunnen alleen maar fantaseren, speculeren en dromen wat er van hem geworden zou zijn. We beelden ons dan in dat we de trotse opa en oma van zijn kinderen zouden zijn, dat we gezellige familiebijeenkomsten met hem en Femke zouden hebben en dat hij samen met zijn vader regelmatig naar Ajax zou gaan. Maar we weten het niet… we zullen het nooit weten, want Nicky is voor altijd maar elf jaar. Slechts elf jaar, omdat een volwassen man, een grote kerel, zich zelf niet in bedwang had en zich aan hem heeft vergrepen. Onze Nick was kansloos tegenover een roofdier dat op jacht was naar een prooi.”

Ze spreekt B. rechtstreeks aan.

,,Het leven dat wij nu hebben, het leven dat wij nu lijden – ja, met een lange ij – komt door jou, Brech. Wij hebben daar geen enkele twijfel over. En wat doe jij? Je zwijgt voornamelijk. De man die flink genoeg was om een onschuldig kind om het leven te brengen, was de eerste twee jaar na zijn arrestatie te laf om iets te zeggen. Wij moesten het doen met je vage toespelingen dat je ooit misschien wel wat ging zeggen, dat je wel iets weet, dat er een verklaring in de kluis ligt, maar ondertussen hield je toch mond.”

,,Wij vragen ons nu elke dag – al 22 jaar, 8 weken en 3 dagen – af wat er werkelijk met Nick is gebeurd. Jij weet dat, Brech, jij zou dat kunnen zeggen, jij zou onze vragen kunnen beantwoorden, maar je doet het niet. Wij voelen intense afschuw voor wat jij in 1998 hebt gedaan en intense minachting voor je houding hier tijdens de rechtszittingen, voor je zwijgen, je doorzichtige ontkenningen. Het was voor ons een onmenselijke beproeving om hier in de rechtszaal op twee meter afstand van je te zitten.”

 ,,Het leven van ons kind, ja, in feite het geroofde levensgeluk van onze twee kinderen, is niet in jaren uit te drukken.”

,,Wij kunnen alleen maar denken aan Nicky’s angst en zijn laatste momenten toen jij op zijn pad kwam. Wij zitten gevangen in onze gedachten, in ons verdriet, in onze pijn en in onze vragen, die jij kunt beantwoorden, maar dat gewoonweg niet doet. Morgen al 22 jaar, 8 weken en 4 dagen lang.”

Reactie Brech

Dan is het de beurt aan Brech om te reageren op de uitspraken van de familie. Met een trillende stem zegt hij ,,Het spijt me dat ik zo lang heb gewacht met het afleggen van een verklaring.”

Hij vindt nu dat hij eerder een verklaring had moeten doen. ,,In 98, 2001, twee jaar geleden. Het is gewoon te laat.”