Emile en het ongeluk
Het leuke van de sociale media vind ik het feit dat opeens bekenden van vroeger komen bovendrijven. Zeker als je, zoals ik, circa 4400 ‘vrienden’ op Facebook hebt.
Klasgenoot
Onlangs stuurde de redactie van DenD een brief door, aan mij gericht. Een brief is tegenwoordig al een zeldzaamheid omdat vrijwel iedereen mailt. Ik kende de naam meteen. Laten we hem Pieter noemen want ik geloof dat ik van de EU nu ook aan privacy moet doen. Pieter woont al tientallen jaren in Rotterdam en doet boodschappen bij Dirk. In Ditjes & Datjes las hij mijn rubriek en zag mijn foto. Hij wilde graag nog eens met mij praten en of ik hem wilde bellen.
Pieter zat bij mij op het Revius lyceum in Doorn. Dat is ruim 45 jaar geleden. Hij was een grote en stoere jongen. Had over vrouwelijke belangstelling niets te klagen. Hij had als eerste van ons baardgroei. Hij woonde in Leersum en zijn vader was bakker. Bovendien was Pieter een uiterst talentvolle keeper van de plaatselijke voetbalvereniging. FC Utrecht toonde al voorzichtige belangstelling.
Ongeluk
Toen overkwam hem het noodlot. Tijdens een wedstrijd werd hij bij het stoppen van een bal vol tegen zijn hoofd geraakt. Een verschrikkelijk ongeluk. Pieter raakte in coma en wij hielden rekening met zijn overlijden. We waren er allemaal kapot van want als je jong bent, hoor je niet dood te gaan. Sterke Pieter raakte na maanden gelukkig uit zijn coma maar ik zag hem nooit meer.
Ik belde hem onlangs op en hij was verrukt. Hij vertelde dat hij indertijd langzaam herstelde maar nooit meer de oude werd. Wel vond hij werk en werkt op zijn 62e nog steeds. Hij trouwde en kreeg kinderen. Hij vertelde: ,,Hier in Rotterdam weet ik niets meer over de klasgenoten van weleer en ik dacht: Emile kan mij vast en zeker helpen.”
Het is ook een beetje Pieters schuld, want hij heeft geen internet, geen mobieltje en doet dus niet aan sociale media. ,,Ik vind dat allemaal te belastend,” zei hij. ,,Maar ik zou het geweldig vinden als ik met jou een keer over vroeger kan praten.” Binnenkort komen hij en zijn vrouw bij ons langs. Het is heel fijn om mensen daarmee gelukkig te maken. Ik heb de klassenfoto’s van 1972 al opgezocht.
Reacties: [email protected]
Tip van de week
Er zijn veel mensen die contact zoeken met mensen uit een ver verleden. Meestal zijn dat ouderen, maar zij zijn niet zelden eigenwijs. Ik word niet betaald door Facebook maar als je daar lid van wordt en je typt een naam in, kun je veel mensen terugvinden. Zo heb ik tal van klasgenoten gelokaliseerd. Via de zoekmachine google is het vaak nog simpeler. Ik heb voormalige klasgenoten gevonden die in de gevangenis hebben gezeten, failliet zijn gegaan en een aantal is helaas al overleden. De meesten zijn overigens gewoon gebleven.
