Column Rob Goossens: ‘Waarom het huwelijk van Sylvie Meis strandde…’
Eerlijk gezegd hoopte ik eerst nog dat u niet dezelfde fout als ik zou maken, en niet op
zoek zou gaan naar de kunst die Sylvie Meis’ soon-to-be ex-echtgenoot verkoopt. Maar wie de werken zelf niet heeft gezien, zal nooit begrijpen waarom Sylvie zo snel al van hem af wil.
Er zijn steden in China waar ik nog nooit van gehoord had met meer inwoners dan New York. Sylvie zélf had nota bene geen idee wie haar beroemdste ex Rafaël van der Vaart was toen de twee elkaar voor het eerst ontmoetten. Dus nee, toen de mij volslagen onbekende Niclas Castello in oktober 2019 het leven van Sylvie binnen dwarrelde, gingen de alarmbellen niet direct af. Daarbij moet ik bekennen dat ik, als er staat dat iemand kunstenaar is, al gauw denk: het zal wel. Ik heb geen bovenmatig verstand van kunst. Met moderne kunst, zijn tak van sport, is het helemaal erg gesteld: die interesseert me simpelweg niet.
Dus als rappers en kooivechters gelukkig worden door werk van Castello, dan schiet de opa van Corry Konings door mijn hoofd. Nou ja, niet de man zelf, maar de woorden die hij volgens een van haar hits altijd sprak: ‘Leven en laten leven.’ En zo is het natuurlijk maar net.
Flitshuwelijk
Nu Sylvie en Niclas hun flitshuwelijk hebben beëindigd na tweeënhalf jaar, zocht ik toch maar eens op ‘Niclas Castello kunst’ om te zien wat Sylvie eigenlijk laat lopen. En dat was… niet best.
Het meest opvallend waren tekeningen zoals je die aan een waslijn ziet hangen in groep 2 van de basisschool. Het grote verschil was dat de figuren allemaal gigantische erecties hadden. Erg verwarrend, waardoor je zou vermoeden dat je met een heel zieke vijfjarige te maken hebt. Ja, of natuurlijk met een heel zieke Duitser die enorm goed ligt bij figuren met meer geld dan smaak.
Er kwamen ook eindeloze stromen werken voorbij die niet schokkend maar al helemaal niet boeiend waren. Wat ik alleen miste: ook maar één werk dat ik zelf aan de muur zou hangen. En dat was het moment waarop ik me realiseerde hoe grandioos we met zijn allen in de maling zijn genomen. Door een zelfbenoemd kunstenaar die we beter ‘komiek’ kunnen noemen. Met als grootste grap een kunstcarrière die aantoont hoe willekeurig de waarde van kunst is als je een beetje kunt bluffen. Terwijl ik me nog zat te verbazen over al dat wanstaltige gepruts, viel mijn oog ineens op een aantal krantenknipsels over een blok goud ter waarde van blijkbaar tien miljoen euro. Het blok zelf was ook weer niks bijzonders. Maar op de foto’s, gemaakt in New York, zag ik niet alleen een apetrotse Niclas: Sylvie stond ernaast.
‘Plots viel alles op zijn plek’
Achteraf een zeldzaam moment, want de twee brachten tijdens hun huwelijk nauwelijks tijd met elkaar door. Hij woont in Zwitserland, zij in Hamburg, en geen van beiden was blijkbaar bereid te verhuizen. Het zou me niet verbazen als het grootste deel van hun samenzijn zich afspeelde tijdens hun vierdaagse (!) huwelijk in Toscane.
Plots viel alles op zijn plek. Sylvie en Niclas zeggen nu dat ze ‘te verschillend’ zouden zijn maar dat is een heel gekke conclusie zijn als je zo weinig tijd samen hebt doorgebracht. Ik ga daarom uit van een ander scenario. Sylvies interesse in moderne kunst zal namelijk ongeveer net zo groot zijn als die van mij. Dus zal zij, pas toen ze naar die gouden kubus stond te koekeloeren, hebben gedacht: ik ga die vent toch eens googlen. Op dat moment stuitte zij, net als ik, op een heel archief aan kindertekeningen vol erecties.
Geesteszieke uit de kluiten gewassen kleuter
Tweeënhalf jaar lang dacht Sylvie eenvoudigweg dat ze met een 44-jarige kunstenaar getrouwd was omdat hij dat nou eenmaal zei. Starend naar het gepruts op haar computerscherm moet ze hebben beseft: stiekem ben ik al tweeënhalf jaar met een geesteszieke uit de kluiten gewassen kleuter samen.
Dan mag het nog wel je tweede huwelijk uit drie verlovingen zijn, maar ik denk dat iederéén in die situatie zou zeggen: ga jij maar lekker op je berg in Zwitserland zitten, ik zoek wel weer een ander. En zo is het natuurlijk maar net.
