Column Rob Goossens: ‘Isa Hoes: het standbeeld dat praat, maar niets nieuws zegt’

Misschien wel het best bewaarde geheim van de Nederlandse showbizz is de persoonlijkheid van Isa Hoes. Zolang ze steeds maar weer over haar overleden echtgenoot begint, lijkt het alsof niet hij maar zij het aardse op die afschuwelijke 6^de oktober 2010 heeft verlaten. Helemaal niemand, zelfs niet de uitvinder van die achterlijke plastic dopjes op wegwerpflesjes, verdient de hel waar Isa doorheen moest gaan toen Antonie Kamerling een einde aan zijn leven maakte. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat Albert Verlinde het vreselijke nieuws bekendmaakte. Nederland leefde massaal mee.

Standbeeld

Maar als u Hoes in de jaren daarna een beetje bent kwijtgeraakt dan verkeert u in goed gezelschap. Luisteren naar de actrice annex podcastmaker voelt namelijk steeds meer alsof je een gesprek probeert te voeren met een standbeeld – het beweegt niet echt lekker mee, en de kans dat je iets nieuws hoort, is ook al nihil.

In huize Hoes wordt al veertien jaar lang Groundhog Day nagespeeld. Het begon met ontelbare interviews over Antonie. Daarna kwam het onvermijdelijke boek over Antonie. En toen we vergaten te zeggen dat we het nu eigenlijk wel weten, kwam er een film bij. Over Antonie.

Noodrem

Omdat er nog steeds niemand aan de noodrem heeft getrokken, heeft ze ook het plekje van
Aaf Brandt Corstius mogen overnemen in de podcast van Marc-Marie Huijbregts. Oké, daar gaat het voor de verandering eens niet over Antonie, maar het zou ver gaan om te zeggen dat haar gebabbel tot nieuwe inzichten leidt. Yep: Antonie, daar heeft ze wat over te zeggen, en anders niet.

Ik snap het wel, rouw komt in vele vormen en gedaanten. Maar laatst struikelde ik zelfs over Antonie in een interview dat Hoes gaf aan een verfwinkel. Niet helemaal duidelijk was waarom ze dat precies hier deed. Ze mocht vertellen op welke muren ze Amaze no. 535 had gesmeerd en waar ze ondanks alles toch voor Linen no. 561 of Frosted Sand no. 374 was gegaan. Er kwam nog een onnozele „Daarom zit ik ook bijna altijd aan de eettafel” – op ‘waarom?’ kan ik het antwoord helaas niet geven.
En toen was daar ineens Antonie weer.

Gênant 

Misschien gelooft Hoes oprecht dat ze iets interessant vertelde. Ergens hoop ik dat ze op zijn minst wat meer voor de gesponsorde Instagram-post heeft gekregen in ruil voor De Naam. Feit is dat geen geld in de wereld kan compenseren hoe ontzettend gênant het is als je het zelfs in een gesprekje over verf niet kunt laten om naar medelijden te hengelen over je overleden man.

Natuurlijk is het ook gewoon sneu. Eerst je partner op zo’n tragische manier verliezen, en dan vastlopen in de groef van uitgerekend de saaiste langspeelplaat aller tijden. Maar we moeten wel streng zijn, zeker voor iemand die zou moeten weten hoe het BN’erschap werkt: je kunt niet blijven wachten tot iemand de naald optilt. Anders word je onverbiddelijk uit het publieke leven geschreven als een personage uit een soap.

Soap

Voor haar eigen GTST-personage Myriam van der Pol – zij met het gekke haar, weet u nog? – zat de soap er in 1994 al op. Met de beste wil van de wereld was er niets boeiends meer uit te wringen was. Ze werd ‘naar Parijs gestuurd’ en kwam uiteraard nooit meer terug.

Aan Isa Hoes de taak om een activiteit te vinden waarmee ze haar eigen relevantie kan terugvinden voordat haar publieke status een vergelijkbaar enkeltje Parijs krijgt. Het maakt niet zoveel uit hoe; verbreek het wereldrecord Rummikub of verzin een nieuwe sport en zorg ervoor dat je daarmee naar de Olympische Spelen mag. Open desnoods een ziekenhuis in Oeganda.

Verleiding

Maar beloof dan ons, je man en je kinderen één ding: tenzij je ook een vleugel wilt toevoegen speciaal voor weduwes die maar niet losraken van het verleden, weersta alsjeblieft de verleiding om dat ziekenhuis naar Antonie Kamerling te vernoemen. Want het is vast fijn voor hem om te zien dat hij niet vergeten is, maar het moet nog veel fijner zijn om te weten dat zijn naasten niet zijn blijven stilstaan.