Column Maaike: Televizie

Als zzp-er en moeder van twee jonge kinderen leek het vorig jaar haast onmogelijk een boek te schrijven. Toch is het gelukt. Het was een lange lijdensweg maar wonder boven wonder komt eind februari toch mijn eerste boek uit. Dat bij zo’n boeklancering behoorlijk wat publiciteit komt kijken, had ik even over het hoofd gezien. Toen ik een telefoontje kreeg van de uitgever was ik in eerste instantie blij. ,,Ah”,dacht ik, ,,ze hebben me ergens voor nodig.” Misschien mocht ik ergens uit eigen werk voorlezen of in een afgelegen een dorp een lezing aan gescheiden moeders geven. Wat bleek? De afdeling marketing meldde dat een televisieredactie gepolst had of ik wellicht bij een late-night-show aan wilde schuiven. ,,Jazeker, lijkt me leuk”, loog ik bedeesd en kalm. Nadat ik ophing slikte ik de brok in mijn keel weg. Het liefste had ik keihard NEE geschreeuwd. Op een podium staan is eerder een grote nachtmerrie dan een ultieme wens. De spotlights laat ik graag aan me voorbijgaan. Puck vindt het wel een ‘vet’ idee, d’r moeder op tv. Maar niets is zeker. Bij zulke shows is het normaal dat gasten op het allerlaatste moment afgezegd worden omdat de actualiteit een andere invulling vraagt. Daar hoop ik stiekem op. Mocht je me binnenkort wél bij een talkshow zien zitten dan weet je alvast dat ik die uitzending niet ga bekijken.