column van Maaike maart

Nieuwsgierig 

Mijn liefdesleven heeft op dit moment veel weg van een boek. Eentje waar je vanaf de eerste pagina ingezogen wordt maar je halverwege het verhaal een vervelend gevoel bij krijgt. Je kunt je vinger er niet op leggen, want het staat nergens zwart op wit. Tussen de regels door lees je echter van alles. En dan begint die verdomde twijfel…heb ik het wel bij het juiste eind? Om eerlijk te zijn: ik had bepaalde verwachtingen toen ik dit boek opensloeg, het is niet het verhaal zoals de achterflap en cover deden vermoeden. Toch blijf ik bladzijde na bladzijde omslaan, gewoon omdat ik vurig hoop dat het goed gaat aflopen, al voel je aan je water dat dit niet zo is. Als ik dat dan weet, waarom lees ik dan in godsnaam verder? Omdat het blijkbaar toch nog onderhoudend is, of omdat ik heel nieuwsgierig ben of gewoon omdat ik wil weten hoe het eindigt. Dat ik daarna wellicht geen voldaan gevoel heb, neem ik dan maar op de koop toe. De tijd zal het leren.

Dit vind ik leuk 

Zij is ook alleen op vakantie met haar kinderen. Onze dochters raken in die weken bevriend. Sylvia heeft haar roots op dit eiland liggen en logeert bij familie en vrienden. Zij kan, als ze dat wil, even s’ avonds met een vriendin uit eten of alleen boodschappen doen. We praten en hebben duidelijk een connectie. Op een ochtend vraagt ze me: ,,Zal ik jouw meisjes vandaag mee naar het strand nemen? Dan kan jij even bijkomen. Alleenstaande moeders hebben het al moeilijk genoeg.” Het werd uiteindelijk de meest relaxte dag van mijn vakantie.