Column Maaike juni: Uitgefeest 

We vierden op een zondag de verjaardag van Charlie. Zij werd zeven en het huis was te klein. Aan het einde van de dag struikelde ik over kapotte ballonen, een kotsende kat (chips) en dochters die huilen van moeheid. Vloekend ruimde ik voor de vierde keer die dag de vaatwasser in en plofte laat op de bank. Er was niemand om mee na te praten of van na te genieten. Alleen zijn is op dit soort momenten pittig. De volgende ochtend stond ik al weer vroeg in de keuken om de traktaties te maken. De meiden moest ik letterlijk uit een coma te halen, want zij lagen natuurlijk veel te laat in bed. Tegen maandagmiddag was ik vooral toe aan weekend. Gelukkig kwam er een vriendin langs, anders had ik de kinderen vast en zeker al om half zeven in bed gelegd. Ik wilde aan de wijn. Of een potje janken. Ergens doe ik iets fout, dacht ik die avond. Regelen, kopen, maken en geven: ik gun mijn dochters veel en zeker een geweldig verjaardagsfeest waar niemand iets te kort komt. Maar soms is de batterij leeg, het elastiek uitgerekt. Deze maand word ik 44. Ik heb besloten daar juist géén evenement van te maken. Een keer niet de vriendinnen op een lunch trakteren. Mijn verjaardag valt op een maandag en dat is toevallig mijn vrije dag. Een feest geven doe ik niet. Maar genieten wel. Hopelijk zit ik de hele dag in de zon met een gin–tonic. Ik trakteer mezelf sowieso op een lange, Thaise massage. Altijd beter dan een borrel met slagveld aan huis.  

Vind ik leuk 

Elke woensdag koop ik een paar gloednieuwe tijdschriften bij de stationskiosk. Sara, het meisje achter de kassa, legt ze vaak al voor 8 uur s’ ochtends op de balie. Als afwezig is in verband met een operatie ligt er de eerste woensdag toch een stapel op me te wachten. Verbaasd kijk ik haar vervanger aan. Hij lacht. ,,Sara heeft wel tien keer gezegd dat ik ze klaar moet leggen voor u!”