Column Maaike: Hoezo nachtmerrie?

In de wintermaanden slaapt het hele gezin lang en diep. We lijken wel marmotten. In het weekend slapen we uit en de meisjes blijven het liefst op zondag de hele dag in hun pyjama. Na de kerstvakantie moet ik de kinderen ‘s ochtends weer uit hun bed ‘bikken’ voor het schoolritueel. Het humeur van prepuber Puck is veruit het meest miserabel. ,,Je kunt gewoon beter niet tegen me praten, mam”, zucht ze aan de ontbijttafel. Deze ochtend komen we erachter dat we alle drie een rare droom hebben gehad. Volgens Charlie ligt dat aan de volle maan. Zij is gek op sterren, de maan en alles wat met het universum te maken heeft. Ik leg mijn droom uit, die eerder als nachtmerrie betiteld kan worden. Iets met een lange wachtrij voor een toilet, een ontvoering, een gondel en mensen in klederdracht die dreigden te verdrinken. Ik laat de gruwelijke details natuurlijk achterwege, zeker op dit vroege tijdstip. Het blijft een raar verhaal, dat zie ik aan de gezichten van mijn dochters. Charlie reageert laconiek met: ,,Nou ik ben blij dat IK niet in die droom zat.” Puck lacht lief en kijkt me aan. ,,Goh”, zegt ze verbaasd. ,,Ik wist helemaal niet dat oude mensen ook nog kunnen dromen.”