Column Maaike: hoezo depressief?

Hoezo depressief? 

Waar velen in januari tegen Blue Monday aanhikken ben ik vooral blij. Niet vanwege de gure winterregen die me regelmatig in het gezicht slaat of het feit dat ik ’s ochtends vloekend van de kou de voorruit sta te krabben, maar omdat ik af en toe al een vogel hoor zingen. En het is, heel langzaam maar toch, iets lichter buiten als binnen de wekker gaat. Kortom: ik voel, zie en hoor de vooruitgang, hoe klein die ook is. Vanaf nu gaat het allemaal bergopwaarts! Het jaar is met frisse moed begonnen. ‘We zitten aan de goede kant van de winter’, zei de buurman toen ik hem gisteren met muts en wanten voorbij zag lopen. ‘Ja,’ zei ik en voegde er, om in de flauwe sfeer te blijven ‘Het kan vriezen, het kan dooien!’ aan toe. Van mij mag het dooien. Ik kan niet wachten de kerstboom te verbranden en de eieren te gaan verstoppen voor Pasen. In januari geniet ik van het feit dat de feestdagen achter de rug liggen en de lente in aantocht is. Al duurt het nog wel een maand of twee maar ja, ik ben dan ook een ongeduldige optimist.  

Vind ik leuk  

Ik breng de meiden naar bed, morgen gaan ze weer naar hun vader. Hij is degene met het grootste huis en daar staan de pony’s. Als ik de jongste een nachtzoen geef zegt ze: ,,Mama ik vind het hier ook fijn.” Het is soms alsof ze mijn gedachten kan lezen. ,,Ja?” vraag ik. ,,Wat vind je hier dan leuk?” ,,Nou gewoon, dat jij er bent.”