Musicalster Brigitte Nijman wordt vaak gecast als beschaafde blondine, maar zou gráág eens een kreng spelen. In Ditjes & Datjes vertelt ze over fakegesprekken op party’s, haar diepgewortelde dierenliefde en de tóch uitgekomen kinderwens.

 

 

Vijfentwintig jaar na de eerste uitvoering is het theaterconcert Jeans nog altijd een hit. Het liedjesfestijn toert door het land, met bekende gezichten (en stemmen) als Brigitte Nijman, Antje Monteiro, Tony Neef en Laura Vlasblom. Het enthousiasme van Brigitte – die in onder meer Grease en Evita speelde en een theatershow deed met Willeke Alberti – over Jeans is aanstekelijk. Stralend vertelt ze: ‘Ik ben ooit begonnen in Jeans, net als veel castleden die meedoen. Met Tony zat ik op de Academie voor Lichte Muziek. Ik zat groen als gras in Amsterdam, kende niemand. Toen we in Jeans gingen zingen, leerde ik de rest kennen. De cast vormde mijn sociale omgeving. Het is me zo dierbaar dat we na een kwarteeuw nog vriendjes zijn.’ Is dat een uitzondering in de showbizz: vriendschap met collega’s, feitelijk concurrenten? Brigitte: ‘Gevoelens als jaloezie ken ik niet. Ik gun iedereen het beste. Ik hoor weleens dat mijn compassie met anderen in dit vak een unicum zou zijn. Ik weet nog dat ik vroeger op premièreparty’s kwam en er mensen op mij afkwamen en “Hee hoi” riepen, en dat ik dan wat terug wilde zeggen maar dat ze al weer twintig meter verderop stonden.’ Lachend: ‘Ik belde sommigen van hen dan de volgende dag terug, omdat ik het zo vervelend vond dat ik al die mensen helemaal niet gesproken had! Later leerde ik dat iederéén zo met elkaar praat op zulke feestjes. Intussen ben ik zelf daarin ook wat professioneler. Op zo’n party kijk ik nu ook weleens of ik iemand zie aan wie ik mij kan voorstellen, als er een leuke rol in het verschiet ligt. Zo werkt het in dit vak.’

 

 

Eenzaam

Nota bene haar eigen voornaam werd ooit ‘slachtoffer’ van de bescheidenheid van Brigitte (Den Haag, 12 juli 1970), toen mensen die verbasterden. ‘Ik heet officieel Brigit. Dat spreek je zelfs uit als Briekiet. Maar ik werd een keer ergens Brigitte genoemd en dat nam iedereen over. Ik durfde er niets van te zeggen. Uiteindelijk dacht ik: ach, laat maar: óók een prima naam. Door iedereen word ik nu Bri genoemd. Zo heet ook mijn bedrijfje: ʼn stukje Bri. Ik geef een stukje van mezelf als ik optreed, vandaar. Je hoort weleens dat je in dit vak niet te bescheiden en lief moet zijn. Ach ja, zo ben ik nou eenmaal. Ik wil een goed mens zijn. Dat staat bij mij op nummer één. Ook in een productie vind ik het belangrijk dat we het gezellig hebben. Mijn werk zou eronder lijden als dat niet zo was.’ Haar innerlijke drang om anderen te helpen is mede gericht op dieren. ‘We hebben twee kleine hondjes uit het buitenland gehaald: Sam en Moos. Sam was in Spanje in een container gegooid en werd daar weerloos gevonden. Hij heeft nu een fijn leven bij ons. Als ambassadeur van Animal in Need vraag ik aandacht voor dieren die in het asiel zitten en een lief baasje en een nieuw thuis zoeken. Ik leg als ambassadeur ook uit wat het inhoudt om een huisdier te nemen. We vieren deze maand met z’n allen weer kerst, laten we al die eenzame dieren niet vergeten!’

 

 

Bonusdochters

Dat het moederschap Brigitte nooit gegund is, bezorgde haar soms verdriet. Maar door haar huwelijk met it-ondernemer Robert Veuger, vijf jaar terug, kreeg ze alsnog deels de zorg over zijn dochters Merel (18) en Pleun (16). ‘We hebben een bruisend samengesteld gezin, waarin ik als de meiden er zijn naar hartenlust bonusmoeder kan zijn. Natuurlijk ben ik niet hun moeder, die hebben ze al. Ik ben meer de  vriendin met wie je over jongens kunt praten. En een eerste kus bespreken ze liever met mij dan met hun ouders. Leuk, toch? Ik had eigenlijk nooit een kinderwens, maar toen Robert in mijn leven kwam veranderde dat. Helaas is het ons samen nooit gelukt. Maar met Merel en Pleun ben ik intussen even happy. Ik ben ook blij dat het meisjes zijn, dat is bekend terrein voor mij. We zijn de afgelopen zomer met de jongste naar Amerika geweest en dat was zo ontzettend leuk. Het voelde als een echt gezin – mijn gezin.’ Terwijl Brigitte privé graag moedert over haar twee bonusdochters, wordt ze in haar vak nog steeds niet in die rol gezien. ‘Ik zie het maar als een compliment, maar ik word nooit gecast als moeke. Ik zie er halverwege de veertig kennelijk nog steeds niet zo uit. Ook een rol als bitch gaat doorgaans aan mijn neus voorbij. Terwijl mij dat geweldig lijkt om te spelen!’

 

 

Comedy

Brigitte is desalniettemin zuinig op haar uiterlijk; de slanke zangeres let daar goed op. ‘Ik onderhoud mezelf goed: ik leef gezond, rook niet, sport geregeld, drink weinig alcohol. Mijn stem train ik ook elke dag. Mijn buren weten daar alles van, haha. Soms krijg ik een appje van ze: We hebben onze stoel weer voor je omgedraaid, hoor. Dat vind ik humor. Ook ga ik naar de schoonheidsspecialiste en smeer mij net als alle andere vrouwen suf met allerlei crèmes. En mocht het óóit nodig zijn, dan ga ik wel naar een arts om mezelf recht te laten trekken. Maar voorlopig ben ik nog niet zover.’ Vanaf komend voorjaar is Brigitte ook te zien in Douze Points Twelve Points, een theatershow over zestig jaar Eurovisie Songfestival. ‘Héérlijk om daaraan mee te doen, als hardcore fan. En wat er na dat programma en Jeans komt, zie ik wel. Ik zou zelf graag op televisie iets presenteren over dieren. Of in een comedy spelen, dat lijkt mij ook enig. Dat mensen ook mijn gekte een keer kunnen zien. Misschien moet ik zelf maar eens wat bedenken. Ik ben nog lang niet uitgespeeld!’

---

Tekst: Guido den Aantrekker